Sexism is Big in Japan
Θα ξεκινήσω με μια ιστορία που άκουγα συχνά μεγαλώνοντας. Μια από τις προγιαγιάδες μου παντρεύτηκε στην ηλικία των 13. Καθώς ήταν ακόμη κοριτσάκι δεν είχε ξεκινήσει η περίοδός της. Ο σύζυγός της ήταν πολύ νέος κι αυτός και δεν είχε την παραμικρή ιδέα για την εμμηνόροια. Απαιτούσε να μείνει αμέσως έγκυος. Όπως είναι φυσικό αυτό δεν έγινε ποτέ. Για να τιμωρήσει λοιπόν το κοριτσάκι σύζυγό του που δεν του έδινε ένα παιδί γρήγορα σκέφτηκε το εξής φοβερό: να την υποχρεώνει να μαγειρεύει τεράστιες ποσότητες φαγητού και να καλεί τους άντρες φίλους του για φαΐ. Έπρεπε να είναι στη διάθεσή του να τους σερβίρει χωρίς η ίδια να έχει βάλει μπουκιά στο στόμα της. Το μαρτύριο έλαβε τέλος όταν άρχισε ο κύκλος της και έμεινε έγκυος στο πρώτο της παιδί. Μετά της αναγνωρίστηκε το δικαίωμα του να… ΤΡΩΕΙ.
Η παραπάνω ιστορία εξελίχθηκε στην Ελλάδα στις αρχές του 1900. Την ξαναθυμήθηκα ενώ έψαχνα για πληροφορίες για τη θέση της γυναίκας στην Ιαπωνία του σήμερα. Μόλις είχα πέσει πάνω σε μια δήλωση του υπουργού Υγείας, Εργασίας και Ευημερίας Hakuo Yanagisawa μόλις το 2007 - οι γυναίκες είναι μηχανές αναπαραγωγής. Βλέπετε, σύμφωνα με τις επικρατούσες απόψεις για το φύλο αυτή τη στιγμή στην Ιαπωνία, η συνεισφορά της γυναίκας στην κοινωνία περιορίζεται στη γέννηση και το μεγάλωμα των παιδιών.
Λίγους μόνο μήνες πριν και ενώ σε στάδιο προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο, η Momoko Nojo έτρεξε μια καμπάνια που συγκέντρωσε 150,000 υπογραφές σε μόλις δύο εβδομάδες. Το χάσταγκ #DontBeSilent που δημιούργησε οδήγησε στην παραίτηση του επικεφαλής της Ολυμπιακής επιτροπής Yoshiro Mori για τα σεξιστικά του σχόλια. Ο Mori είχε ισχυριστεί χωρίς ενδοιασμό ότι οι γυναίκες μιλούν πολύ και ότι συμβούλια όπου συμμετέχουν πολλές γυναίκες ‘διαρκούν πάρα πολύ’. Η Nojo χρησιμοποίησε το χάσταγκ της στα σόσιαλ και η ανταπόκριση ήταν τόσο μεγάλη που οδήγησε στην παραίτηση Mori και την αντκατάστασή του από την Seiko Hashimoto, μια γυναίκα πολύ νεότερή του και με επτά ολυμπιακές συμμετοχές στο ενεργητικό της.
Αποφάσισα να το ψάξω κι άλλο. Δεν το χωρούσε το μυαλό μου πως η τρίτη πιο αναπτυγμένη οικονομικά χώρα στον κόσμο εξακολουθεί να διέπεται από τέτοιες αντιλήψεις. Είναι όμως γεγονός. Κι άλλη μια καμπάνια είχε τρέξει το 2019. Η Yumi Ishikawa, μια νεαρή ηθοποιός, συγγραφέας και προσωρινή υπάλληλος, δημιούργησε το #KuToo κίνημα. Πρόκειται για μια καμπάνια διαμαρτυρίας προς την παράλογη απαίτηση που επικρατεί στην Ιαπωνία προς τις γυναίκες εργαζόμενες να φορούν διαρκώς τακούνια την ώρα της εργασίας τους. Και φυσικά, εξελίχθηκε από ένα ζήτημα σχετικό με παπούτσια, σε πολύ μεγαλύτερη συζήτηση γύρω από την Ιαπωνική κουλτούρα. Όπως πάντα οι προεκτάσεις γύρω από το φορέσιμο είναι πολύ μεγαλύτερες από ότι νομίζουμε…
Το γεγονός ότι οι δύο αυτές επιτυχημένες καμπάνιες υποκινήθηκαν από νέες γυναίκες είναι από μόνο του ιδιαίτερα ανατρεπτικό για την πραγματικότητα στην Ιαπωνία. Μια πραγματικότητα που απαιτεί από τους νέους να παραμένουν ήσυχοι και να υποχωρούν μπροστά στους μεγαλύτερους. Αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας είναι να βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε όλες τις θέσεις ισχύος - τόσο στις επιχειρήσεις όσο και στον κρατικό μηχανισμό - άνδρες στην ηλικία των 70, 80 ακόμη και 90 ετών. Και φυσικά το χάσμα μεταξύ των φύλων είναι το μεγαλύτερο ανάμεσα τις αναπτυγμένες χώρες.
Ο ρόλος της γυναίκας είναι η υπακοή και η εξυπηρέτηση των άλλων. Η εκπροσώπησή τους είναι πολύ μικρή και φυσικά αποθαρρύνονται από το να διεκδικήσουν θέσεις ισχύος, τόσο στην πολιτική όσο και στις επιχειρήσεις. Το σύνηθες είναι μια γυναίκα να αφήσει τη δουλειά της αφού γεννήσει και να μείνει σπίτι να ασχοληθεί με το μεγάλωμα των παιδιών. Έτσι όμως όλο και λιγότερες νέες γυναίκες αποφασίζουν να δημιουργήσουν οικογένεια και τα ποσοστά των γεννήσεων πέφτουν ραγδαία. Ακόμη λιγότερες αποφασίζουν να τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Σε μια χώρα που ήταν νόμιμο ένας σύζυγος να σκοτώνει τη σύζυγό τους σε περίπτωση απιστίας μέχρι το 1908, το να είσαι φεμινίστ@ ακούγεται το λιγότερο σαν κακόγουστο αστείο σε μια σημαντική μερίδα της Ιαπωνικής κοινωνίας.
Τα πράγματα όμως έχουν αρχίσει και παίρνουν φωτιά. Τα παραπάνω παραδείγματα των νέων γυναικών που τολμούν να παραδεχτούν και να εκφράσουν το θυμό τους έχει δώσει την ώθηση σε πολλές νέες γυναίκες να σκέφτονται την αλλαγή της στάσης τους. Καθώς τώρα όλα τα βλέμματα του πλανήτη θα στραφούν στην Ιαπωνία λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο ίσως δίνεται η ευκαιρία στους ακτιβιστές και τους υπέρμαχους ανθρωπίνων δικαιωμάτων να επικοινωνήσουν καλύτερα τα κινήματά τους. Θα ήταν πολύ σημαντικό η δημοσιότητα να μετατραπεί σε πλεονέκτημα. Και φυσικά η κυβέρνηση της Ιαπωνίας να ανταποκριθεί υποστηρικτικά.
Η σκέψη μου επιστρέφει στην προγιαγιά και την ιστορία της. Αφού πέρασε μερικές νύχτες κλαίγοντας στο μαξιλάρι της με άδειο στομάχι, πήρε μια απόφαση. Να επιβιώσει. Έτσι αφαιρούσε προσεκτικά κάθε μέρα λίγο φαγητό από την κατσαρόλα με το αγαπημένο βραστό του συζύγου της λίγο πριν αυτό κάνει κρούστα. Και το έτρωγε βιαστικά μόλις τον έβλεπε να στρίβει στη γωνία επιστρέφοντας από τη δουλειά…
Με τρομοκρατεί κάθε φορά η σκέψη του τι έχουν υποστεί οι γυναίκες ανά τους αιώνες, τα καταπιεσμένα συναισθήματα, η βία. Πράγματα που θα έπρεπε να έχουν σταματήσει να συμβαίνουν. Είναι η πατριαρχία που έχει διεισδύσει σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Πρέπει να αρπάζουμε την ευκαιρία και να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να αλλάξει αυτό. Παντού. Ακόμη και στην τρίτη πιο ανεπτυγμένη χώρα του κόσμου…
Πηγές:
Στη φωτογραφία “Women speak out” , τέχνη από τη Franziska Barczyk.
Για περισσότερες πληροφορίες γύρω από το σεξισμό στην Ιαπωνία μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.
Μπορεί να υπάρξει ηθική κατανάλωση στη μόδα;
Ετοίμαζα τις προάλλες έναν οδηγό για το Instagram με διάφορα πραγματάκια που θα ήθελα κάποια στιγμή να αποκτήσω. Πραγματάκια που σκέφτηκα μπορεί να ενδιαφέρουν τη μικρή μας παρέα εδώ στο fasfem. Καθώς διάλεγα προϊόντα, ένα συναίσθημα δυσφορίας άρχισε να δημιουργείται. Προσπαθούσα να φτιάξω τον οδηγό με κριτήριο την ηθική κατανάλωση…Αλλά πώς τελικά προσδιορίζεται μια τέτοια έννοια;
Σταμάτησα και έκανα αυτό που κάνω τις περισσότερες φορές που είμαι σε φάση μουδιασμένης αναποφασιστικότητας. Έψαξα στη Google.
Ηθική κατανάλωση: πραγματοποιείται αγοράζοντας ηθικά κατασκευασμένα προϊόντα που υποστηρίζουν κατασκευαστές μικρής κλίμακας και ντόπιους τεχνίτες, προστατεύοντας τα ζώα και το περιβάλλον.
Εντάξει, κάτι τέτοιο είχα στο μυαλό μου. Να αγοράζω από εταιρίες που προσπαθούν να κάνουν τα πράγματα καλύτερα ή να αγοράζω μεταχειρισμένα. Μια μορφή BUYcott όπου υποστηρίζω αυτούς των οποίων οι δράσεις ευθυγραμμίζονται με την ηθική μου. Μια μορφή δράσης μέσω του πορτοφολιού μου δηλαδή.
Δεν είναι ασυνήθιστο για έναν καταναλωτή στις μέρες μας να έχει απαίτηση από τις εταιρίες να έχουν έναν σκοπό. Σύμφωνα με έρευνα του 2017 από τη Weber Shandwick, The Company behind the Brand: In Goodness We Trust, 46% των καταναλωτών παγκοσμίως αγοράζουν όλο και περισσότερο από εταιρίες που τους κάνουν να νιώθουν χαρούμενοι και καλά, και ένα 30% αγοράζουν από εταιρίες με κάποιο κοινωνικό αντίκτυπο ή με θετική συνεισφορά στον πλανήτη ή την αγορά στην οποία κινούνται. Βλέπετε οι καταναλωτές έχουν πια την ανάγκη να ορθώνουν το ανάστημά τους και να προσπαθούν να φτιάξουν κάπως αυτόν τον κόσμο. Πολλές φορές υποστηρίζουν αυτούς που κάνουν πραγματικά σοβαρές προσπάθειες να γίνουν μέρος της λύσης. Και γι αυτό το λόγο οι πωλήσεις αυξάνονται όταν μια εταιρία αποφασίζει να ακολουθήσει τον ‘καθαρό δρόμο ακόμα και όταν οι επενδυτές μειώνονται.
Οπότε σίγουρα δεν είμαι μόνη μου σε όλο αυτό. Ως γυναίκα μάλιστα, ανήκω στο κομμάτι της καταναλωτικής μερίδας που έχει περισσότερη ενσυναίσθηση και τείνει να ψωνίζει ηθικά. Γιατί όμως δε νιώθω ότι κάνω τη διαφορά τις περισσότερες φορές; Γιατί ίσως ΔΕΝ την κάνω. Υπάρχουν τόσα πολλά αναπάντητα ερωτήματα στην πράξη.
Πολλές φορές είναι αδύνατο να γνωρίζουμε πραγματικά ποιος έφτιαξε τα ρούχα μας και υπό ποιες συνθήκες. Οι πληροφορίες χάνονται στους αναρίθμητους κρίκους των προμηθευτικών αλυσίδων. Οι εταιρίες που αναφέρουν πως υποστηρίζουν κάποιο είδος φιλανθρωπίας από την άλλη το χρησιμοποιούν ως ακόμα ένα εργαλείο μάρκετινγκ. Που μπορεί να γίνει υπερόπλο με την έξυπνη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Κάτι στο οποίο δεν είμαι αντίθετη όταν υπάρχει αληθινή προσφορά. Αλλά σε πολλές περιπτώσεις το ποσό που δωρίζεται είναι εξοργιστικά μικρό σε σχέση με το κέρδος από την πώληση με την ταμπέλα ‘ηθικό’.
Και μετά έρχεται το παράδοξο των υψηλότερων τιμών. Εφόσον οι πρώτες ύλες είναι καλύτερης ποιότητας, παράγονται και διανέμονται με διαφάνεια και υπάρχει μικρότερης κλίμακας παραγωγή, οι περισσότερες ηθικές επιλογές είναι ακριβότερες. Και το καταλαβαίνω απόλυτα αυτό. Αλλά δε μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι χαμηλότερου εισοδήματος ουσιαστικά αποκλείονται από τον ηθικό καταναλωτισμό γιατί απλά δε μπορούν να τον πληρώσουν. Το να απορρίψει κάποιος την αγορά ενός παλτό από το ZARA ώστε να αγοράσει από μια μικρότερη εταιρία με ηθική βιωσιμότητας είναι εντελώς μη ..βιώσιμο για τον ίδιο. Πώς θα μπορούσαμε να αντιστρέψουμε κάτι τέτοιο απλά με το να αλλάξουμε τον τρόπο που ψωνίζουμε;
Καταλαβαίνω ότι μερικές φορές δεν υπάρχει λάθος και σωστό. Υπάρχουν πολλά θέματα για να λάβουμε υπόψιν μας και πολλά συστημικά ζητήματα να επανεξεταστούν. Αποφάσισα λοιπόν να σκεφτώ τα πράγματα σε προσωπικό επίπεδο. Τι μπορώ να κάνω εγώ ως άτομο για να βοηθήσω; Να ενημερωθώ όσο γίνεται καλύτερα. Να προσπαθήσω να αγοράζω από ανθρώπους που θαυμάζω τη δράση τους. Από μικρές επιχειρήσεις των οποίων τα προϊόντα είναι φτιαγμένα με αγάπη και πολύ κόπο. Από ανθρώπους που πολλές φορές γνωρίζω προσωπικά. Πάντα σύμφωνα με το εισόδημά μου, χωρίς ενοχές. Να γίνομαι μέρος δράσεων που οδηγούν στην αλλαγή. Απλά να κάνω ότι καλύτερο μπορώ. Να ελπίζω ότι στη μετά πανδημίας εποχή τα μαθήματα έχουν πια εμπεδωθεί. Και να επιτρέψω στον εαυτό μου να χαίρεται με την όποια αγορά του…
Για ενδιαφέρουσες απόψεις γύρω από την ηθική κατανάλωση μπορείτε να πατήσετε εδώ, εδώ και εδώ. Για δεδομένα γύρω από την ηθική κατανάλωση μέσα στην πανδημία εδώ.
Σας αφήνω τώρα να πάω να τελειώσω επιτέλους το διάβασμα του Fashionopolis….
Πηγή:
Ο Craig McDean δημιούργησε αυτή τη φωτογραφία για τη Vogue Φεβρουαρίου του 2019. Styling από τη Grace Coddington.
Το Fasfem παρακολουθεί : BEYOND THE VISIBLE, Hilma af Klint
Όταν είδα έναν από τους πίνακές της - τον πρώτο στη σειρά στην παρακάτω συλλογή φωτογραφιών - ένιωσα να ανατριχιάζω από οικειότητα. Μου θύμισε πολύ έντονα την παλέτα του fasfem, χρώματα που είχα διαλέξει για να φτιάξω το mood board για το design του site. Αυτό ήταν πριν τρία χρόνια …αλλά ο πίνακας είχε δημιουργηθεί το 1907!
Ένα post του Passerbuys στο Instagram με παρακίνησε να ψάξω περισσότερο για τη γυναίκα πίσω από τους υπέροχα τεράστιους αυτούς πίνακες, καθώς και του πίνακα - προγόνου της παλέτας μου :
H Hilma af Klint. Γεννήθηκε στη Σουηδία το 1862, σπούδασε τέχνες και έζησε όλη της τη ζωή εκεί. Φορούσε πάντα μαύρα ρούχα. Η τάση της να εξερευνήσει το μυστικισμό την ώθησε να δημιουργήσει ένα γκρουπ με άλλες τέσσερις καλλιτέχνιδες, το De Fem. Εκεί πραγματοποιούσαν πνευματιστικές συναθροίσεις - συνηθισμένη δραστηριότητα για τους διανοούμενους της εποχής, μιας εποχής που έμπαιναν τα θεμέλια της κβαντικής φυσικής που εξερευνούσε το μέχρι τότε ανεξήγητο. Δημιούργησε εκατοντάδες αφηρημένους πίνακες, πολύ πριν τον Mondrian και τον Kandinsky. Όμως δεν τη γνωρίζαμε μέχρι πρόσφατα…η πρώτη έκθεση των έργων της για το ευρύ κοινό πραγματοποιήθηκε στο Los Angeles το !986, με πιο πρόσφατη αυτή στο μουσείο Guggenheim με τίτλο Hilma af Klint: Paintings for the Future.
Ήθελα όμως να μάθω : γιατί δεν είχε συμπεριληφθεί αυτή η ιδιοφυΐα στην ιστορία της τέχνης; Μήπως γιατί πρόκειται για ιστορία της αρσενικής ιδιοφυΐας μέχρι στιγμής; Και τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον; Αποφάσισα να παρακολουθήσω το ντοκιμαντέρ της Halina Dryschka για να μάθω. Ελάτε να το δούμε παρέα :
Μαμάς αφήγημα
Μόλις κάθησα να γράψω και στο ραδιόφωνο ακούγεται το Les Jours Tristes από το soundtrack του Amelie του Yann Tiersen. Τυχαίο;! Παρατάω τα μολύβια και το πληκτρολόγιο και βρίσκω το album. Έχω να το ακούσω από τότε. Από το βράδυ που επιστρέφαμε με τη νεογέννητη Νίκη μας από το μαιευτήριο. Εγώ στο πίσω κάθισμα με το κοιμισμένο μωράκι να χαζεύω τη φωτισμένη Αθήνα. Αφού το σπίτι μου είναι τόσο κοντά γιατί νιώθω ότι την αποχαιρετώ;
Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν λίγο πολύ χαοτικές. Φυσικό είναι με διαβεβαίωναν όλοι. ‘Αφού τώρα η ζωή σου αλλάζει εντελώς’. Ανάμεσα όμως στις αντλίες θηλασμού και τις λερωμένες πάνες, στα λίγα λεπτά της μέρας που το μυαλό δεν ήταν θολωμένο, η φωνούλα μέσα σε αυτό ρωτούσε : θα ξαναγράψεις ε;
Δεν ανήκω στην κατηγορία των γυναικών που ανυπομονούσαν να κάνουν παιδάκι. Σύμφωνα με τις κοινωνικές συμβάσεις και άργησα - ήμουν δεσποινίς ετών 39 (!) - και ήμουν τυχερή καθώς συνέβη άκοπα χωρίς προβλήματα. Μια τύχη που τότε δεν είχα τη διαύγεια να αναγνωρίσω γιατί η έλλειψη χρόνου και ύπνου με είχαν αποδυναμώσει εντελώς. Βλέπετε μόλις είχα τελειώσει το μεταπτυχιακό μου πάνω στη μόδα και εκκρεμούσε η παράδοση της ερευνητικής εργασίας και η δημιουργία του fasfem.com, μέρη ενός ονείρου ζωής για μένα. Η σκέψη και μόνο ότι θα έπρεπε να τα παρατήσω με διέλυε. ‘Μόδα και πολιτισμός μέσα από μια φεμινιστική ματιά…΄ πώς συνταιριάζονται άραγε αυτά με το ατελείωτο γκουγκλάρισμα για το πώς να πετύχει ο θηλασμός και παράλληλη επιστροφή στη δουλειά στις είκοσι μέρες μετά τη γέννα; Γιατί ξέρετε πολύ καλά όσες ασχολείστε με ελεύθερο επάγγελμα ότι δεν υπάρχει ούτε καν υπόνοια για πληρωμένες άδειες κυήσεως και λοχείας σε αυτό…
Έρχεται στο μυαλό μου μια παλιότερη παραδοχή της Marina Abramovic πώς αποφάσισε στη ζωή της να κάνει τρεις εκτρώσεις γιατί πίστευε ότι το να έχει παιδιά θα ήταν καταστροφή για το έργο και την καλλιτεχνική της πορεία. Εδώ φτάσαμε λοιπόν. Έχουμε φτιάξει έναν κόσμο όπου οι γυναίκες έχουν κατακτήσει τόσα δικαιώματα και αναγνωρίσεις μετά από δεκαετίες φεμινισμού και ταυτόχρονα οι ίδιες αυτές γυναίκες διακτινίζονται πίσω στη δεκαετία του 50 μόλις γίνουν μητέρες. Έρχονται αντιμέτωπες με διλήμματα και περιορισμούς που κανένας άνδρας, πολλές φορές και καμία άτεκνη γυναίκα δε θα βιώσουν στην πορεία της ζωής τους. Είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει η ακαδημαϊκός και δημιουργός του όρου “matricentric feminism” Andrea O’Reilly όταν αναφέρει ότι η φεμινιστική θεωρία έχει κενά όσον αφορά τη μητρότητα παρόλο που “ οι γυναίκες έχουν καταπιεστεί από την πατριαρχία και ως γυναίκες και ως μητέρες”. Βεβαίως αναφέρεται σε όλες τις μητέρες, βιολογικές και μη, για τις οποίες η μητρότητα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή τους.
Και τώρα έρχεται στο μυαλό μου η εγκυμονούσα Slick Woods να περπατά στην πασαρέλα της επίδειξης της Rihanna Savage x Fenty NYFW το Σεπτέμβρη του 2018. Ένα πλάσμα που ακτινοβολούσε καθώς λίγες ώρες μετά την επίδειξη γέννησε το υγιέστατο παιδάκι της. Ακτινοβολούσε δημιουργικότητα και δύναμη. Και δήλωσε “ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει”. Φυσικά και μπορεί, εδώ μόλις παρέδωσε έναν ολόκληρο νέο άνθρωπο στον κόσμο.
Οι γυναίκες - σύμφωνα με τα τελευταία δεδομένα της συμπεριφορικής νευρoεπιστήμης - ως μητέρες αναπτύσσουν απίστευτη προσαρμοστικότητα και σκέψη έξω από τα καθιερωμένα. Βρίσκονται στο απόγειο της δημιουργικότητάς τους, οι αισθήσεις τους έχουν οξυνθεί, η ενσυναίσθηση κορυφώνεται. Και αντί να επωφεληθούμε ως κοινωνία από όλα αυτά παρέχοντας υποστήριξη και δομές, εμείς τις υποβιβάζουμε σε ατελείωτο παιχνίδι ρόλων. Τις αναγκάζουμε να χωρέσουν σε καλούπια, να απαρνούνται πτυχές του εαυτού τους, να γεμίζουν τύψεις. Να προσπαθούν να ανταποκριθούν σε στερεότυπα μηδενικής ανοχής της όποιας διαφορετικότητάς τους. Για να γίνουν ‘καλές’ μαμάδες.
Τελικά με μικρή καθυστέρηση και μεγάλη βοήθεια από τους αγαπημένους μου η εργασία μου παραδόθηκε. Με ακόμη μεγαλύτερη καθυστέρηση και τύψεις για το χρόνο που κλέβω από την κόρη μου το fasfem.com ανέβηκε. Συνειδητοποίησα ότι όταν επιτρέπω σε αυτά που πηγάζουν από μέσα μου να εκφραστούν και δημιουργώ είμαι καλύτερη μητέρα. Και ως μητέρα είμαι πιο δημιουργική και αποτελεσματική στη δουλειά μου. Κάνω καλύτερη διαχείριση του χρόνου μου γιατί τώρα ξέρω, ο χρόνος αυτός είναι ότι έχω. Απολαμβάνω να επιστρέφω στην οικογένεια μου μετά και να χαμογελώ. Ένα χαμόγελο που κόντεψα να χάσω. Δεσμεύτηκα λοιπόν να μιλάω για αυτά γιατί ξέρω ότι κάποιος πρέπει να ξεκινάει πάντα αυτές τις συζητήσεις για να πάμε παρακάτω.
Ο δίσκος μόλις τελειώσε. Υπέροχη μουσική του Yann Tiersen! Σε ένα φανταστικό sequel του Amelie, η ηρωίδα θα μπορούσε να γίνει μαμά. Είναι δυνατό να σταματούσε να είναι αυτό το ονειροπόλο πλάσμα που πρόσφερε τη χαρά απλόχερα, να έχανε την ταυτότητά της επειδή είχε να φροντίσει ένα μωρό; Αναρωτιέμαι…
Πηγές:
Το άρθρο αυτό δημιουργήθηκε για το περιοδικό ELLE, τεύχος Μαρτίου 2021, στο πλαίσιο του αφιερώματος “Φωνές Γυναικών”.
Φωτογραφία του πίνακα “Radiant Milk” από την Hein Koh.
Helmstedt
Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται εμμονικά με τη μόδα, υπάρχει ένα πράγμα που πάντα με ενθουσίαζε. Η καλλιτεχνική έκφραση μέσα από το ύφασμα. Είναι φανταστικό να παρακολουθώ το απλό πανί να μεταμορφώνεται σε έργο τέχνης που μπορεί να φορεθεί.
Υπάρχει μια δημιουργική γυναίκα εκεί στο Βορρά που χρησιμοποιεί τα πινέλα και τα δάχτυλά της σα μαγικά ραβδιά. Ότι αγγίζουν - χαρτί, πηλό ή ύφασμα - μεταμορφώνεται σε μια ποιητική εκδοχή του υλικού αυτού. Υλικό που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε. Υλικό που - στην περίπτωση του υφάσματος κυρίως - μπορούμε να φορέσουμε :
Η νεράιδα ονομάζεται Emilie Helmstedt, είναι σχεδιάστρια και δημιουργός του βραβευμένου brand Helmstedt.
Στο στούντιο της στην Κοπεγχάγη οι συλλογές της συνυπάρχουν με παπιέ-μασέ γλυπτά και ποιήματα. Όπως μπορείτε να διακρίνετε και από τις φωτογραφίες πιο πάνω, οι δημιουργίες της είναι πολύ ιδιαίτερες και τις διαπερνά μια απρόσμενη χαρούμενη αύρα. Όλα τα μοτίβα είναι ζωγραφισμένα στο χέρι από εκείνη πριν το τύπωμά τους σε ύφασμα. Ονειρικά φορέματα, αντικείμενα καθημερινής χρήσης και τεράστια γλυπτά μας χαρίζουν μια αισιόδοξη όψη αυτού του κόσμου, ενός κόσμου όπου:
“Φροντίζουμε όχι μόνο τον εαυτό μας και τους άλλους αλλά διατηρούμε και το περιβάλλον μας.”
Η Emilie είναι μόλις 27 χρονών και ήδη μια από τις πιο αναγνωρισμένες σχεδιάστριες στη σύγχρονη σκηνή της μόδας ως πολύ δημιουργική και ταλαντούχα. Εδώ μπορείτε να δείτε το εξώφυλλο που φιλοτέχνησε για το τεύχος Ιανουαρίου του ELLE Danmark. Έχει στο κέντρο του κρυμμένο ένα μήνυμα ελπίδας και δημιουργικότητας, μπορείτε να το διακρίνετε;
Ναι, η Emilie φαίρνει ένα παιδάκι στον κόσμο τον ερχόμενο Απρίλιο….
Αυτό που βρίσκω ιδιαιτέρως ελπιδοφόρο στην εξέλιξη μιας εταιρίας όπως η Helmstedt είναι το γεγονός ότι τους ενδιαφέρει η σταθερή ανάπτυξη και μια ανθρωπιστική προσέγγιση στον τρόπο που επεκτείνονται. Για παράδειγμα, λόγω των οικονομικών συνθηκών της πανδημίας, δημιούργησαν τη σειρά ‘Staycation’ τον περασμένο Αύγουστο με μειωμένες τιμές έτσι ώστε να υπάρχει μια κατηγορία προϊόντων πιο προσιτών σε όλους τους πελάτες τους παγκοσμίως.
Σας αφήνω τώρα να απολαύσετε την ίδια την Emilie να περιγράφει το πως βρίσκει έμπνευση και τον τρόπο που δουλεύει :
Les Fleurs Studio
Υπέροχη φωτογραφία; Εγώ πάντως κάθε φορά που τη βλέπω χρειάζομαι λίγα λεπτά να σταματήσω και να αφουγκραστώ την ομορφιά…Έτσι αισθάνομαι και κάθε φορά που μπαίνω στο σύμπαν του Les Fleurs Studio. Τα χρώματα, το φως στις φωτογραφίες, η μουσική στα βίντεο, η επιμέλεια στα εντιτόριαλ…η αλήθεια είναι ότι η Maria Bernard έχει δημιουργήσει ένα δικό της μαγικό σύμπαν.
Σε αυτό η διαφορετικότητα και ο σεβασμός στο περιβάλλον κυριαρχούν και μάλιστα σα να σε προσκαλούν σε μια γιορτή που θέλεις οπωσδήποτε να πάρεις μέρος. το Les Fleurs έχει μια φύση συνεργασίας και είναι η εξέλιξη ενός χώρου που ξεκίνησε σα διαδικτυακό μαγαζί για τα προϊόντα που σχεδίαζε η Maria και τώρα είναι πλατφόρμα συνεργασίας για την επικοινωνία και παρουσίαση κι άλλων εταιρειών. ‘Ολοι οι σχεδιαστές που φιλοξενούνται εκεί έχουν μοτο τους τη βιωσιμότητα, και συγκεκριμένα το:
“ We don’t produce.
We reuse.”
Χρήση υλικών που υπάρχουν ήδη, μεταποίηση και επιμέλεια παρουσίασης βίντατζ ρούχων και αντικειμένων είναι λίγες από τις δραστηριότητες που δίνουν στον όρο βιωσιμότητα μια ενδιαφέρουσα διάσταση. Εδώ μια μικρή συλλογή από τα προϊόντα του Les Fleurs, πραγματική αισθητική απόλαυση:
Βρίσκω πως αυτό που κάνει η Maria έχει κι άλλες προεκτάσεις πέραν της καλλιτεχνικής. Πρόκειται για μια πανέμορφη 25ντάχρονη με τεράστιο κοινό στα σόσιαλ μίντια. Θα μπορούσε απλά να χαλαρώσει και να βγάζει άπειρες σέλφι με τα δεκάδες δωρεάν προϊόντα που “επηρεαστές” του δικού της βεληνεκούς δέχονται κάθε μέρα. Αντιθέτως όμως επέλεξε να φύγει από τη Μαδρίτη - είναι Ισπανίδα - να μετακομίσει στο Παρίσι, να σχεδιάσει τη δική της σειρά ρούχων και αξεσουάρ και να φτιάξει έναν διαδικτυακό χώρο συνάντησης για ταλαντούχους ανθρώπους. Στους οποίους δίνει την ευκαρία να δείξουν τη δουλειά τους σε μεγαλύτερο κοινό όπου ίσως δε θα είχαν πρόσβαση διαφορετικά. Πραγματικοί καλλιτέχνες με εντυπωσιακή δουλειά παρά τους λίγους φόλοουερς στα σόσιαλ…
Θα ήθελα να δω κι άλλες τέτοιες συλλογικές ενέργειες στο χώρο της μόδας, ειδικά στην Ελλάδα όπου τόσοι ταλαντούχοι άνθρωποι - και περισσότερο ίσως γυναίκες - μένουν στη σκιά. Αυτός άλλωστε είναι εξαρχής και ένας λόγος που έφτιαξα το fasfem. Συμφωνείτε μαζί μου;
